Laten we starten met het begin, dat is het boek Matteus. Het begint met een geslachtsregister van Jezus, beginnend bij Abraham en eindigend met Jozef, Maria’s echtgenoot, “uit wie Jezus geboren is, die Christus genoemd wordt.” Matteus 1:16
Er staat verder vermeld, in vers 17, dat al de geslachten van Abraham tot David 14 geslachten waren, en van David tot de Babylonische ballingschap 14 geslachten, en van de ballingschap tot Christus 14 geslachten. Hier stuiten we meteen op een groot probleem; in het heilige boek Kronieken, 1 Kronieken 3:10-24, is het geslachtsregister van de familie van Salomo gegeven, en in het boek Kronieken zijn er 18 geslachten tussen koning David en de babylonische ballingschap, en geen 14:
| Hebreeuwse bijbel | Nieuwe Testament |
| 1 Kronieken 3:10-16 | Matteus 1:6-11 |
| Salomo | Salomo |
| Rechabeam | Rechabeam |
| Abia | Abia |
| Asa | Asa |
| Josafat | Josafat |
| Joram | Joram |
| Achazja | ? |
| Joas | ? |
| Amasja | ? |
| Azarja | Uzzia |
| Jotam | Jotam |
| Achaz | Achaz |
| Hizkia | Hizkia |
| Manasse | Manasse |
| Amon | Amon |
| Josia | Josia |
| Jojakim | ? |
| Jechonja | Jechonja |
In het geslachtsregister in het boek Matteus ontbreken vier namen die duidelijk zijn vermeld in de Hebreeuwse bijbel. Dus volgens het heilige Oude Testament waren er 18 generaties tussen Koning David en de Babylonische ballingschap, maar het Nieuwe Testament claimt dat er maar 14 waren.
Als het Nieuwe Testament het geinspireerde woord van God is, hoe kan zo’n vergissing er dan in voorkomen?
In deze context is het ook interessant om eens te kijken naar het boek Lucas, hoofstuk 3, vers 23. Hier geeft Lucas het geslachtsregister van Jezus, maar een korte blik is genoeg om te laten zien dat dit geslachtsregister totaal verschilt van het geslachtsregister van Matteus. In het boek Matteus is de vader van Jozef Jacob, diens vader is Mattan, diens vader is Eleazar. In het boek van Lucas is de vader van Jozef Eli, diens vader is Mattat, diens vader is Levi.
Hoe is dit mogelijk? Was Maria getrouwd met twee Jozefs?
Dingen zoals dit vormen een groot probleem voor mensen met een objectieve en open kijk op het Nieuwe Testament. Sommigen zeggen dat Lucas het geslachtsregister gaf van Jezus via zijn moeder Maria. Maar dat snijdt geen hout, omdat het duidelijk beschreven is in Lucas 3:23; “En hij, Jezus, was, toen hij optrad, ongeveer dertig jaar, een zoon, naar men meende, van Josef, de zoon van Eli, de zoon van …” Hier wordt duidelijk het geslachtsregister van Jozef gegeven. De naam Maria wordt zelfs niet genoemd in dit hoofdstuk.
Dus het Nieuwe Testament is niet alleen in tegenspraak met het Oude Testament, het spreekt ook zichzelf tegen. Aangezien we twee verschillende geslachtsregisters hebben, moet er minimaal één verkeerd zijn. Deze problemen waren reeds erkend in de tijd van Paulus. Daarom schreef hij aan Titus: “maar dwaze vragen, geslachtsregisters, twist, en strijd over de wet moet gij ontwijken, want dat is nutteloos en doelloos.” Titus 3:9 Zie ook 1 Timoteus 1:3-4
Maar het ontwijken van het probleem lost het niet op. De feiten zijn dat er hier al grote fouten staan in de evangelien.
In Matteus 1:18 lezen we: “De geboorte van Jezus Christus geschiedde aldus: Terwijl zijn moeder Maria ondertrouwd was met Josef, bleek zij, voordat zij samen geweest waren, zwanger te zijn uit de heilige geest.” Toen Jozef haar wilde verlaten, omdat ze zwanger was van iemand anders, kwam er een engel tot hem (vers 20) en zei: “… wat in haar verwekt is, is uit de heilige geest.” Het is duidelijk beschreven hier, en ook de vaste overtuiging van christenen, dat Jozef niet de vader van Jezus was. Maar wat is dan de reden om te proberen te bewijzen dat Jezus een afstammeling van Koning David was (Matteus 1:1) door het geslachtsregister van Jozef te geven die zijn vader niet was?
De engel vertelt Jozef (Matteus 1:22-23) dat dit gebeurd is om het woord van de profeet te vervullen: “Zie, de maagd zal zwanger worden en een zoon baren, en men zal hem de naam Immanuel geven.” Deze profetie staat in Jesaja 7:14: “Zie de jonkvrouw zal zwanger worden en een zoon baren; en zij zal hem de naam Immanuel geven.”
We zien hier dat in Jesaja gesproken word over een jonge vrouw, en niet over een maagd. Het is natuurlijk heel wat normaler dat een jonge vrouw zwanger wordt dan dat een maagd zwanger wordt. Maar de profeet Jesaja spreekt duidelijk over een jonge vrouw en niet over een maagd. Daarom geeft het Nieuwe Testament deze profetie vekeerd weer. De Staten Vertaling zegt in Jesaja 7:14 maagd, maar dit is een foutieve vertaling. Het Hebreeuwse woord in Jesaja 7:14 dat de Staten Vertaling vertaalt als maagd is almah. In het Hebreeuws betekent almah meisje, jonge vrouw, dat kan een maagd zijn, maar het hoeft niet. Daarom is het woord maagd in Jesaja 7:14 een verkeerde vertaling. Het Hebreeuwse woord voor maagd is betulah, dat woord is bijvoorbeeld gebruikt wanneer de heilige Thora spreekt over Rebecca in Genesis 24:16 “… een maagd, met wie geen man gemeenschap had gehad.”
Dit feit is erkend door vele christelijke bijbelvertalers, bijvoorbeeld “The New English Bible”, “The Good News Bible”, and “The Revised Standard Version” hebben dit vers op de juiste wijze vertaald, en niet als een maagd. De nederlandse Nieuwe Wereld Vertaling vertaald almah met meisje, en de Leidsche Vertaling en de Prof. Obbink vertaling vertalen almah in Jesaja 7:14 met jonge vrouw. En zowel de onlangs uitgekomen Nieuwe Bijbel Vertaling als de Naardense Vertaling vertalen het woord “almah” met “jonge vrouw”.
Dus het Nieuwe Testament heeft het Oude Testament verkeerd geciteerd.
In het Oude Testament is nergens een profetie te vinden dat de messias geboren zal worden uit een maagd. In feite, nergens in het Oude Testament baart een maagd een kind. Dit concept is alleen te vinden in de heidense mythologie.
De engel gaat verder met het citeren van Jesaja, zeggende: “en men zal hem Immanuel noemen”. Maar dat is niet wat er geschreven is in Jesaja 7:14; daar zegt het duidelijk in het Hebreeuws en in de Nieuwe Vertaling, dat zij, de moeder, hem Immanuel zal noemen. Deze profetie is nooit uitgekomen bij Jezus, hij is nooit Immanuel genoemd, in plaats daarvan was zijn naam Jezus.
Deze tekst kan ook niet op Jezus duiden omdat het in vers 16 zegt: “Maar voordat de jongen weet het kwade teverwerpen en het goede te verkiezen, zal het land ontvolkt zijn, voor welks beide koningen gij angstig zijt.” Het zegt hier dat er een tijd zal zijn dat de jongen niet in staat zal zijn het kwade te verwerpen. En aangezien Jezus, volgens het christendom, zonder zonden is, kan deze tekst niet naar hem verwijzen.
En als we kijken naar deze tekst in de juiste context, wanneer we het hele hoofdstuk Jesaja 7 lezen, dan zien we dat deze tekst niet verwijst naar de komst van de messias. Dit hoofdstuk vertelt over God die een teken geeft aan Achaz, dat hij rust zal hebben in zijn dagen. We zien hier twee dingen: Het hele hoofdstuk vertelt over de dagen van Achaz, ongeveer 700 jaar voor Jezus; zie vers 14: “Daarom zal de HERE zelf u een teken geven.” Het volgende wat we zien is dat de baby waar over gesproken wordt alleen een teken is, geen verlosser. God is de verlosser, zoals geschreven is in vers 17: “De HERE zal over u, …”
Maar het citeren van of verwijzen naar gebeurtenissen uit het Oude Testament is niet echt de sterke kant van het Nieuwe Testament. Kijk bijvoorbeeld in het boek Handelingen, hoofdstuk 7. Hier wordt Stefanus gearresteerd en voor het hooggerechtshof geleid, beschuldigd van godslastering. Hij spreekt hier over God die Abraham roept. Handelingen 7:4 vertelt: “Toen vertrok hij uit het land der Chaldeeen en vestigde zich in Haran. En nadat zijn vader gestorven was, bracht Hij hem vandaar over naar dit land, waar gij nu woont.” Hier staat duidelijk dat Abraham Haran verliet na de dood van zijn vader. Wie was zijn vader? Zie Genesis 11:26: “Toen Terach zeventig jaar geleefd had, verwekte hij Abram, Nachor en Haran.” Dus Abrahams vader was Terach, die 70 jaar oud was toen hij Abraham verwekte. Genesis 12:4: “En Abram was vijfenzeventig jaar oud, toen hij uit Haran vertrok.” Op dat moment, toen Abraham uit Haran vertrok, was zijn vader 70+75=145 jaar oud. En hoe lang leefde zijn vader? Genesis 11:32: “En de dagen van Terach waren tweehonderdenvijf jaar, en Terach stierf te Haran.” Toen Abraham vertrok uit Haran was zijn vader 145 jaar oud. Zijn vader bereikte een leeftijd van 205 jaar. Dat betekent dat zijn vader, na het vertrek van Abraham, nog 60 jaar geleefd heeft (205-145).
In dat geval, hoe kan Stefanus beweren dat Abraham uit Haran vertrok na de dood van zijn vader?
In het zelfde hoofstuk is geschreven, Handelingen 7:14; “En Jozef zond heen om zijn vader Jacob te laten komen en al zijn bloedverwanten, 75 zielen.” Lees nu wat het heilige boek Genesis zegt over deze gebeurtenis. Genesis 46:27; “Het gehele getal der zielen van het huis van Jacob, die naar Egypte kwamen, was zeventig.” Dus de Thora zegt dat 70 mensen van het huishouden van Jacob naar Egypte vertrokken, en Stefanus zegt 75. Hoe is dit mogelijk?
In vers 15 en 16 van Handelingen 7 zegt Stefanus: “En Jacob trok af naar Egypte, en hijzelf stierf, en onze vaderen; en zij werden overgebracht naar Sichem en bijgezet in het graf, dat Abraham voor een som gelds van de zonen van Hemor te Sichem gekocht had.”
Dit vers bevat meerdere onjuistheden.
Jacob werd niet begraven in Sichem, hij werd begraven in een spelonk in het veld van Makpela in Mamre. Genesis 49:33: “Toen Jacob geeindigd had zijn zonen bevelen te geven, trok hij zijn voeten terug op het bed en gaf de geest, en hij werd tot zijn voorgeslacht vergaderd.” Genesis 50:13: “Zijn zonen vervoerden hem naar het land Kanaan, en zij begroeven hem in de spelonk van het veld van Makpela, welk veld, tegenover Mamre gelegen, Abraham tot een eigen grafstede had gekocht van de Hethiet Efron.” Hier zien we dat Abraham geen tomb kocht in Sichem, maar in Mamre, wat Hebron is, (Genesis 23:19) en daar werd Jacob begraven, en niet in Sichem. In feite was er wel een begraafplaats in Sichem. Maar die was niet door Abraham gekocht, maar door Jacob, en niet Jacob, maar Jozef werd daar begraven. Zie Jozua 24:32: “Het gebeente van Jozef, dat de Israelieten uit Egypte meegevoerd hadden, heeft men te Sichem begraven, in het stuk land, dat Jacob voor honderd stukken geld van de zonen van Hemor, de vader van Sichem, gekocht had.”
Over Stefanus is geschreven (Handelingen 6:5), dat hij vervuld was met de heilige geest, en dat zij niet bij machte waren om de wijsheid, en de geest waardoor hij sprak, te weerstaan. (vers 10)
Wat voor soort wijsheid is dit, fout na fout na fout maken, al die verkeerde citaties?
Kan iemand die zo vervuld is van de heilige geest zoveel vergissingen maken?
Wat zegt dit over de betrouwbaarheid van het Nieuwe Testament?
En wat betreft de hoofdrolspeler van het Nieuwe Testament, Jezus, hoe betrouwbaar zijn zijn verklaringen?
Kijk eens naar een uitspraak van hem in Marcus 2:26. Hier zegt hij dat David de tempel binnen ging in de dagen van Abjatar de hogepriester, en van de toonbroden at. Deze gebeurtenis is vastgelegd in 1 Samuel 21:1; “David kwam te Nob bij de priester Achimelek …” Tijdens dit incident was Achimelek hogepriester, en niet zijn zoon Abjatar. Een hogepriester vervult zijn functie tot de dag waarop hij sterft, en dan neemt zijn zoon het over. Dus alleen na de dood van Achimelek, vermeld in 1 Samuel 22:18, volgde zijn zoon Abjatar hem op, zoals we kunnen lezen in 1 Samuel 30:7; “Toen beval David de priester Abjatar, de zoon van Achimelek, …”
Laten we eens kijken naar een van de andere uitspraken van Jezus, in Matteus 23:35: “Opdat over u kome al het rechtvaardige bloed dat vergoten werd op de aarde, van het bloed van Abel de rechtvaardige tot het bloed van Zacharias, de zoon van Berekja, die gij vermoordt hebt tussen het tempelhuis en het altaar.” Deze gebeurtenis is vastgelegd in 2 Kronieken 24:20-21; “Toen vervulde de Geest God’s Zacharia (noot van de vertaler: in de Nieuwe Vertaling: Zekarja, in de Staten Vertaling: Zacharia), de zoon van de priester Jojoda, en hij ging tegenover het volk staan en zeide tot hen … Maar zij maakten een samenzwering tegen hem en stenigden hem op bevel van de koning in de voorhof van het huis des HERE.” Hier zien we dat de Zacharia die vermoord werd tussen de tempel en het altaar de zoon was van Jojoda, en niet de zoon van Berekja, zoals beweerd door Jezus. Jezus haalde twee dingen door elkaar: Er was een profeet genaamd Zacharia, zoon van Berekja, maar hij was niet degene die gestenigd werd in de voorhof. Zacharia, de zoon van Berekja, was de profeet die ons het bijbelboek Zacharia gaf. Bekijk Zacharia 1:1; “In de achtste maand, in het tweede jaar van Darius, kwam het woord des HERE tot de profeet Zacharia, de zoon van Berekja, de zoon van Iddo …” Deze Zacharia leefde na de verwoesting van de eerste Tempel, gedurende de herbouw van de tweede Tempel. De moord op Zacharia, de zoon van Jojoda, in de voorhof van de Tempel, gebeurde tijdens de eerste Tempelperiode, lang voor Zacharia, de zoon van Berekja. In het geval dat uw bijbelvertaling in Zacharia 1:1 vermeldt: “Zacharia, de zoon van Iddo de profeet,…”, wees dan verzekerd van het feit dat de hebreeuwse tekst zegt: “Zacharia, de zoon van Berekja, de zoon van Iddo de profeet, …” In sommige bijbelvertalingen is de tekst vervalst om deze vergissing van Jezus te verdoezelen.
Van dit zien we dat zelfs de woorden van Jezus niet betrouwbaar zijn.
Hoe kan het gebeuren dat de “zoon van God”, volgens het christendom God zelf, zulke elementaire vergissingen maakt?
Voor een joodse lezer betekent dit dat de mensen van het Nieuwe Testament simpelweg hun bijbel niet kenden.
Voor een jood is dit genoeg om het hele Nieuwe Testament te verwerpen.
De argumenten; “O.K, het Nieuwe Testament is onbetrouwbaar, maar het Oude Testament, wat veel ouder is, is net zo onbetrouwbaar”, of het argument; “De joden veranderden het Oude Testament na het ontstaan van het christendom, om het christendom in discrediet te brengen” gaan niet op.
De Thora, het meest heilige gedeelte van de Hebreeuwse bijbel, is door de tijd heen overgedragen, gedurende een periode van ongeveer 3300 jaar, met een verbazingwekkende graad van nauwkeurigheid. Er zijn zeer veel regels die betrekking hebben op het copieren van de Thorarollen: Ze mogen alleen maar geschreven worden op perkament van reine dieren, en worden vastgenaaid met pezen van reine dieren. Ze mogen alleen maar geschreven worden door een jood, gekleed in een joods gewaad, in een staat van rituele zuiverheid, hetgeen onder andere betekent dat hij zichzelf moet wassen in een ritueel bad. Zelfs zijn gedachten zijn onderhevig aan zekere regels. Het gehele manuscript moet gelinieerd worden voordat het wordt opgeschreven, wanneer er drie woorden zijn geschreven zonder linieering, wordt het gehele manuscript afgekeurd en begraven. De inkt mag alleen een zwarte kleur hebben, bereid volgens een oud recept. De Thorarol mag alleen gecopieerd worden van een andere authentieke rol, en er is absoluut geen enkele afwijking toegestaan. Er mogen absoluut geen woorden worden opgeschreven zonder eerst het voorbeeld te bekijken. De lengte van iedere kolom moet tussen de 48 en 60 regels zijn, en de breedte moet 30 letters zijn. Tussen de letters moet er een afstand zijn gelijk aan een haar, tussen de paragrafen een ruimte van negen letters, tussen de boeken een ruimte van drie regels. Er zijn berekeningen gemaakt over hoeveel letters er zijn in de Thora, welke letter de middelste is, hoeveel letters er zijn in elk boek van de Thora, en hoe vaak bepaalde woorden en gelijke letters voorkomen in de tekst. En er zijn nog veel meer regels voor het copieren van Thora rollen die tot op de dag van vandaag nog worden aangehouden. Geen enkele andere religie had zo’n extreem precieze manier voor het copieeren van hun heilige teksten. Dit geeft een beeld van het enorme respect wat de joden hebben voor hun gewijde tekst, en dat is de reden dat de tekst de afgelopen millennia is doorgegeven met een extreme graad van nauwkeurigheid.
Iedere expert, en iedereen die kennis heeft op het gebied van bijbelse teksten, stemt in met het feit dat het Oude Testament, ondanks het feitdat het veel ouder is dan het Nieuwe Testament, veel nauwkeuriger is overgeleverd dan het Nieuwe Testament.
Het Oude Testament kan niet gewijzigd zijn na de opkomst van het christendom, omdat het toen reeds algemeen bekend was in de niet-joodse wereld. Alexander de Grote stichtte in 332 voor de gewone jaartelling de stad Alexandria. De joden hadden daar van het begin af aan een prominente plaats en op een gegeven moment leefden daar een miljoen joden. De voertaal daar was grieks en daarom was er een griekse vertaling gemaakt voor de aldaar wonende joden die bekend staat als de Septuaginta. Septuaginta betekent zeventig. Het verwijst naar de 72 vertalers, zes uit iedere stam van Israel, die deze vertaling hebben gemaakt, die gereed kwam omstreeks 250 voor de gewone jaartelling. Een copie van de Septuaginta werd bewaard in de bibliotheek van Alexandria.
Toen het joodse volk in ballingschap naar Babylon ging, werd het land opgevuld met heidense stammen. Zij vermengden zich met de overgebleven joden en begonnen grote gedeelten van de joodse religie over te nemen, en ze accepteerden de Thora. Vanuit Babylon werd er een joodse priester gezonden met de opdracht die heidense stammen, die nu in Samaria leven, te leren leven volgens de geboden van God. (2 Koningen 17:24-29) Toen de joden terug kwamen uit de Babylonische ballingschap, wilden deze Samaritanen samengaan met het joodse volk, maar ze werden afgewezen omdat ze nog steeds betrokken waren bij afgoderij. Dit veroorzaakte een grote mate van vijandigheid tussen de joden en de Samaritanen. De Samaritanen belemmerden zelfs de herbouw van de tweede Tempel. (Ezra 4) De Samaritanen bleven een sekte, gescheiden van het joodse volk en hun gehele bijbel bestaat uit de eerste vijf boeken, de Thora. Deze gebeurtenissen vonden plaats ongeveer 350 jaar voor de gewone jaartelling. De Samaritanen zijn nog steeds aanwezig in Israel als een kleine sekte.
De Samaritaanse Thora en de Septuaginta waren niet onderhevig aan hetzelfde zeer preciese copieerproces als de joodse Thora. Maar ondanks dat, wanneer we een vergelijking maken tussen het Oude Testament en de Septuaginta, en de joodse Thora en de Samaritaanse Thora, dan zien we dat op de meeste plaatsen waar Stefanus en Jezus serieuze vergissingen maakten, deze teksten overeenkomen met de Hebreeuwse bijbel. Daarom worden ook de grieks Orthodoxe Kerk en de grieks Katholieke Kerk, die tot op de dag van vandaag de Septuaginta als hun officiele tekst van het Oude Testament hebben, geconfronteerd met serieuze problemen.
Zelfs de naam “Het Nieuwe Testament” klopt niet: Het verwijst naar het nieuwe verbond dat God zal maken met het joodse volk. Paulus claimt dat dit is gebeurd door Jezus. Paulus zegt in Hebreeen 10:15-17; “En ook de heilige geest geeft ons daarvan getuigenis, want nadat Hij gezegd had: Dit is het verbond, waarmede Ik Mij aan hen verbinden zal, zegt de HERE: Ik zal mijn wetten in hun harten leggen, en die ook in hun verstand schrijven, en hun zonden en hun ongerechtigheden zal Ik niet meer gedenken.” Dit is geschreven in Jeremia 31:31-34; “Zie, de dagen komen, luidt het woord des HERE, dat Ik met het huis van Israel en het huis van Juda een nieuw verbond sluiten zal. Niet zoals het verbond, dat ik met hun vaderen gesloten heb ten dage dat Ik hen bij de hand nam, om hen uit het land Egypte te leiden: Mijn verbond dat zij verbroken hebben, hoewel Ik heer over hen ben, luidt het woord des HERE. Maar dit is het verbond dat ik met het huis van Israel sluiten zal na deze dagen, luidt het woord des HERE: Ik zal Mijn wet in hun binnenste leggen en die in hun hart schrijven, Ik zal hun tot een God zijn en zij zullen Mij tot een volk zijn. Dan zullen zij niet meer een ieder zijn naaste en een ieder zijn broeder leren: Kent de HERE: want zij allen zullen Mij kennen, van de kleinste tot de grootste onder hen, luidt het woord des HERE, want Ik zal hun ongerechtigheid vergeven en hun zonden niet meer gedenken.”
Zijn we nu in de dagen dat iedereen de HERE (J-H-W-H) kent? Dat niemand zijn naaste hoeft te leren over God?
Nee dus.
Dus zelfs de verwijzing naar het nieuwe verbond, het “Nieuwe Testament”, klopt niet.